Leider en pianist Arthur Possing, afkomstig uit Luxemburg en pas 25 jaar, levert met “Natural Flow “ al zijn tweede album af. Na een klassieke piano opleiding en daarna een jazzstudie met o.a. als leraar Eric Legnini studeerde hij in 2009 af aan het Conservatoire de Bruxelles. In 2013 formeerde hij zijn eerste groep en in 2017 bracht hij zijn eerste album uit, “Four Years” voor hypnote rec. Op “Natural Flow” zijn dezelfde muzikanten aanwezig, de Franse saxofonist Pierre Cocq-Amann, die te horen is op tenor en sopraansax en ook op c-melody sax, de Duitse contra bassist Sebastian “Schlapbe” Flach en Luxemburger Niels Engel op slagwerk. Op vier nummers is de Fransman Thomas Mayade te horen op trompet en flugelhorn. Alle composities zijn geschreven door Arthur Possing met uitzondering van “Sentietincelle”, “Le Roi Arthur”en “Elf” van Pierre Cocq-Amann en “A journey to….” van Sebastian “Schlapbe” Flach.

De titel “Natural Flow” is een treffende benaming, het quartet is al geruime tijd bij elkaar en de natural flow moet dan ook volop aanwezig zijn. Het album gaat vlotjes van start met het vrolijk voort huppelende “Flow”, piano en drums zorgen voor een swingende cadans en Possing maakt uitbundig gebruik van zijn vingervlugheid, fraai. “Sentietincelle” is een fraai vormgegeven ballad waaraan de sax van Cocq-Amann een pittig rafelrandje toevoegt. In “One move further” gaat het weer uptempo met extatische uithalen van Cocq-Amann en zo wisselen ballads en uptempo stukken elkaar af op dit uiterst geslaagde album. Als Thomas Mayade zich bij het gezelschap voegt is er sprake van een geheel andere sound, de saxofoon en de trompet vullen elkaar muzikaal heel goed aan of ze duelleren hetgeen de spanning alleen maar verhoogt. In “Le Roi Arthur” gooit Pierre alle remmen los en schreeuwt en gilt op zijn sax als Shepp in zijn beste jaren, spekkie naar mijn bekkie dus!

“Straight Forward” is dan weer exact wat de titel aangeeft, een strak schema in de bebop traditie, maar wel met de jazzkennis van nu, intrigerende muziek van een aantal jonge, veelbelovende muzikanten, waarna het uitermate plezierig luisteren is. Alweer een teken aan de wand, dat de Europese jazz allang niet meer achter die van Amerika aanloopt, maar vaak aan kop gaat om in wielertermen te spreken.

Jan van Leersum.